Chapter nine + Liebster Blogger Award

„Myślę, że Bóg to coś, czego ludzie używają, żeby uniknąć rzeczywistości. Myślę, że wiara pozwala ludziom odrzucić to co mają przed oczami, to znaczy fakt, że to coś, to życie, to istnienie, ta świadomość, czy wszystko, co mamy, i wszystko, to co będziemy mieć. Myślę, że ludzie wierzą, bo pragną i muszą w coś wierzyć, w cokolwiek, bo życie bez tego może być trudne i przygnębiające i bezwzględne.” – Milion małych rzeczy, James Fray


Dziewczyna siedziała skulona na podłodze bez ruchu, jakby bała się poruszyć. Przymknęła delikatnie powieki, nasłuchując odgłosów z zewnątrz. Louis wyszedł ponad dwie godziny temu, a nadal nie wrócił. Mimo niechęci, jaką czuła do chłopaka, musiała przyznać, że się o niego martwiła. Przez chwilę wpatrywała się w wygasający ogień, próbując w nim dojrzeć jakieś rozwiązanie. Iskierki trzasnęły zachęcająco, jednak Willow nie czuła się w żaden sposób silniejsza. W końcu podniosła się z podłogi i ruszyła po kurtkę. Ostatnia rzecz, na jaką miała teraz ochotę to nocny spacer po okolicy, niestety jej umysł podsuwał jej same czarne scenariusze spaceru Louisa. Nie zastanawiając się nad czymkolwiek ubrała się ciepło i wyszła szukając Lou. Śnieg ostro zacinał jej w twarz, nie miała jednak zamiaru się poddać. Czuła lodowaty kawałki białego puchu w butach. Gdy upadła, zapadając się po łokcie w śniegu, miała ochotę się rozpłakać.
-Louis!
Nie spodziewała się, że nawoływanie chłopaka coś przyniesie. Powoli zaczęła wygrzebywać się z zaspy, w której utknęła. Nie zdążyła nawet ruszyć ręką, gdy nagle Louis znalazł się obok niej.
-Co ty tu robisz?
-Ja… Chciałam się przewietrzyć.
-Zaskakujący wybór pory dnia. Poza tym, nie chcę cię martwić, ale jesteś beznadziejnym kłamcą.
Policzki rudzielca pokryły się purpurowymi rumieńcami zakłopotania.
-A więc odpowiesz mi co tutaj robisz?
Willow przyłapana na kłamstwie uznała, że lepiej będzie nie podnosić głowy.
-Szukałam cię.
-Przepraszam, powtórz bo wymamrotałaś to tak cicho, że nie usłyszałem.
-Szukałam cię! Przestraszyłam się, że coś sobie zrobiłeś, albo się zgubiłeś więc…
-Czy dobrze mam rozumieć? Martwiłaś się o mnie?
-To całkowicie ludzki odruch. Nie mam serca z kamienia.
-Owszem, ale wydawało mi się, czy ty mnie nienawidzisz? Wiesz, krzywdy przyjaciół i tak dalej…
-Nienawiść to mocne słowo. Chciałabym żebyś odpuścił, owszem. Jednak to nie oznacza, że życzę ci śmierci pod śniegiem.
-Od razu mi ulżyło. Przypomnij mi, żebym pochował noże zanim wejdziesz do kuchni następnym razem.
Chłopak jednym ruchem pomógł Willow wygrzebać się z zaspy. Patrzył na nią wzrokiem pełnym politowania.
-Wyglądasz jak przemoknięty jelonek Bambi.
-Zostaw swoje błyskotliwe komentarze dla kogo innego Louis. Możemy teraz wrócić do domu?
-Ależ oczywiście! Właśnie miałem taki zamiar, podczas gdy ty postanowiłaś wziąć śniegową kąpiel.
-Nie odpuścisz mi tego, prawda?
Chłopak udając, że nie słyszy ruszył przed siebie. Po chwili odwrócił się i spojrzał na obrażoną dziewczynę.
-Idziesz, czy masz zamiar jeszcze chwilę rozkoszować się śniegiem w spodniach?
Willow wywróciła oczami i bez słowa minęła chłopaka. Była zła na siebie, że w ogóle ruszyła się z ciepłej i przytulnej chatki w poszukiwaniu Louisa. Po chwili oboje stali na środku salonu. Louis, który postanowił wziąć się za rozpalenie ognia w kominku spojrzał kątem oka na telepiącą się z zimna dziewczynę.
-Przestań szczękać zębami bo nie mogę skupić myśli.
-Więc jest coś jeszcze czego mi nie powiedziałeś…
Zdziwiony chłopak odwrócił się i spojrzał na przemokniętego rudzielca.
-O czym ty mówisz?
-Zapomniałeś wspomnieć, ze jesteś Harrym Potterem i umiesz podpalić drewno spojrzeniem, skoro moje szczękanie przeszkadza ci się skoncentrować.
Chłopak parsknął cichym śmiechem. Musiał przyznać, ze dziewczyna miała charakter i chyba to go w niej pociągało najbardziej. Poza tym miała w sobie zaskakującą wolę walki. Była w stanie oddać życie za przyjaciół i bliskich.
-Przestań bawić się w pyskówki i idź się przebrać. Za ten czas moje magiczne zdolności wrócą i rozpalę w kominku. Może nawet będę tak wspaniałomyślny i zrobię ci gorącą czekoladę, kto wie…
Willow ruszyła do sypialni nie próbując wdawać się w kłótnię. Louis podążał chwilę za nią wzrokiem. Nie potrafił zrozumieć dlaczego tak na niego działała. Chłopak zapatrzył się w ogniste iskierki, pozwalając odpłynąć myślom we własnym kierunku. Ocknął się po chwili, słysząc ciche przekleństwa dobiegające z pokoju obok. Ze zmarszczonym czołem ruszył w kierunku sypialni. Zobaczył Willow stojącą na środku pokoju w samej bieliźnie. Przez moment chciał zachować się jak dżentelmen i po cichu wycofać się do kuchni, jednak jakaś nieznana mu siła nie pozwalała mu tego zrobić. Stał więc jak wmurowany wpatrując się w rudowłosą. Z końcówek włosów spływały powoli kropelki wody, oświetlając nagą skórę dziewczynę. Widział jak przygryza wargę i marszczy czoło, szukając czegoś czystego. Oparł dłoń na karku starając się załagodzić rosnące napięcie. Willow odwróciła się napięcie słysząc ciche chrząknięcie. Louis widział jak z jej oczach pojawia się wściekłość.
-Wybacz, czy możesz przestać pożerać mnie wzrokiem i wyjść?
Louis zrobił krok do przodu, patrząc cały czas na dziewczynę. Widząc jak cofa się z przestrachem, zaśmiał się ironicznie.
-Byłem przekonany, że jesteś bardziej waleczna.
Willow uniosła brodę i spojrzała buntowniczym wzrokiem na chłopaka.
-Naprawdę myślisz, że się ciebie boję? Gdyby tak było, nie spędziłabym w twojej obecności ani minuty. Owszem, uważam, że jesteś okropną osobą, ale…
-Skoro tak uważasz, dlaczego nadal tu jesteś? Mogłaś już dawno być w drodze do Londynu. Jednak zostałaś, na dodatek zamartwiając się o mnie, gdy zniknąłem. Jak to jest?
Na policzkach dziewczyny pojawił się rumieniec zakłopotania. Nie umiała odpowiedzieć na to pytanie, zresztą było wiele takich na które nie znała odpowiedzi. Nie potrafiła zrozumieć jak może czuć do Louisa tak dwie skrajne rzeczy. W jednym momencie miała wrażenie, że jest jedyną osobą, która rozumie co tak naprawdę czuje, by po chwili przypomnieć sobie o tym, co chce zrobić jej bliskim.
-Masz zamiar się tak na mnie patrzeć, czy może jednak wrócisz do salonu?
Chłopak zrobił jeszcze krok w stronę Willow. Ruda cofnęła się odrobinę natrafiając na ścianę. Louis uśmiechnął się podstępnie, zmniejszając dystans między nimi.
-Kiedy w końcu przestaniesz udawać, że nic między nami nie ma?
Willow spojrzała w niebieskie oczy chłopaka, starając się zachować stanowczy głos.
-Nie udaję. Między nami nic nie ma i nie będzie Louis.
-Czyli gdybym cię teraz pocałował rozumiem, że nic byś nie poczuła…
-Ty byś poczuł, moją dłoń na swoim policzku. Przestań się wygłupiać. Nie zapraszałam cię tutaj. Chciałam pobyć sama i odpocząć od bałaganu jaki wprowadziłeś w moje uporządkowane życie.
Chłopak zmrużył powieki i jednym ruchem przyciągnął do siebie dziewczynę. Czuł, że pod wpływem jego dotyku cała się napina. Ruda próbowała się wyrwać, jednak Lou tylko wzmocnił uścisk.
-Daj spokój. Nie chcę zrobić ci krzywdy. Chcę ci tylko coś udowodnić.
Po tych słowach Louis delikatnie ujął twarz dziewczyny i po chwili wahania musnął jej usta. Z początku niepewnie, bojąc się reakcji rudzielca. Jednak gdy nie poczuł oporu, pogłębił pocałunek. Usta Louisa napierały coraz mocniej. Zawarł w tym pocałunku całą frustracje, złość i inne uczucia których nie umiał określić. Gdy Willow rozchyliła usta, odebrał to jako zaproszenie. Dziewczyna starała się bronić przed tym co czuła, jednak dłonie Louisa błądzące po jej nagich plecach skutecznie ją rozpraszały. Czuła jak napięcie rośnie z każdą minutą. Willow chciała na moment zapomnieć o wszystkim co było dookoła nich, jednak nie umiała. W głowie nadal kołatała jej się smutna twarz Christopha i przenikliwy wzrok Nialla. Czuła się paskudnie okłamując ich, a co dopiero teraz, gdy pozwoliła sobie na zbliżenie się do Louisa. Ruda położyła dłoń na klatce piersiowej chłopaka, chcąc go odepchnąć. Czuła pod palcami mocne i szybkie bicie serca. W myślach bez przerwy powtarzała sobie, że nie może się zaangażować. Chłopak odsunął się by zaczerpnąć powietrza. Czuł jakby przebiegł maraton.
-Willow, spójrz na mnie.
Ruda udała, że nie słyszy co się do niej mówi. Chłopak jednak nie dawał za wygraną. Chwycił Willow za podbródek i zmusił by na niego spojrzała. Jego niebieskie oczy sprawiały, że dziewczyna zadrżała. Brunet sięgnął po koc i delikatnie ją otulił, jakby była z porcelany. Kąciki ust rudzielca podjechały do góry. Dawno nikt nie troszczył się o nią w taki sposób. Owszem miała przyjaciół, ale to czym otaczał ją Louis było zupełnie inne niż uczucia jakimi darzyli ją Niall i Christoph. Przy Louisie czuła się niepewnie. Nigdy nie wiedziała jak ma się przy nim zachować, co powiedzieć albo kiedy bronić się przed jego osobą.
-Popatrz na mnie Will.
-Nie chcę. Po prostu… Nie chcę.
-Czego się boisz?
-Nie chcę nic do ciebie poczuć. Ten pocałunek nie powinien mieć miejsca. To był błąd.
-A jednak pozwoliłaś mi się pocałować. Dlaczego?
-Nie wiem. Sprawiasz, że mój rozsądek znika bardzo głęboko. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego czuję do ciebie to co czuję. To po prostu nie powinno się wydarzyć.
Louis ścisnął drobny nadgarstek dziewczyny próbując jej spojrzeć w oczy. Ta jednak nadal unikała jego przenikliwego spojrzenia. W końcu niepewnie uniosła wzrok.
-Czego oczekujesz? Chcesz, żebym wyrzekła się wszystkiego czego do tej pory mnie nauczono? Mam wypiąć się na przyjaciół i tak po prostu zaprzyjaźnić się z tobą? Zawieść ojca i chłopaków? Christoph poświęcił wszystko przyjeżdżając tu dla mnie. Dosłownie wszystko. A teraz tak po prostu mam to rzucić bo ty pojawiłeś się w moim życiu? To śmieszne!
-Po prostu popatrz mi w oczy i powiedz, że nic do mnie nie czujesz. Powiesz jedno słowo i już na zawsze zniknę z twojego życia raz na zawsze.
Willow stała bez ruchu, wpatrując się w czubki swoich butów. Chciała powiedzieć to jedno proste słowo. Jednak gdy otwierała usta, nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Po chwili zrozumiała, że nie umie wypowiedzieć tych pozornie prostych słów. Uniosła głowę i po raz kolejny spojrzała w te hipnotyzujące tęczówki.
-Ja…
-Tak myślałem.
Louis uśmiechnął się lekko, przyciągając do siebie dziewczynę. Tym razem nie próbował być delikatny. Zachłannie całował każdy skrawek twarzy dziewczyny. Willow poczuła jak każda cząsteczka jej ciała wyrywa się by odwzajemnić pieszczotę. Powoli, jakby bojąc się konsekwencji swojego czynu wplotła palce w gęste włosy chłopaka. Koc z cichym szmerem opadł na ziemię, jednak żadne z nich nie zwróciło na to większej uwagi. Louis objął ją ramieniem, chcąc ogrzać. Ruda wspięła się na palce i oplotła kark chłopaka. Od czasu do czasu któreś z nich odsuwało się by zaczerpnąć powietrza. Podświadomie zdawali sobie sprawę, że przekroczyli jakieś granice. Gdy Louis skierował ich delikatnie w stronę łóżka, dziewczyna zatrzymała się gwałtownie.
-Naprawdę myślisz, że jestem jedną z tych dziewczyn? Uważasz, że kilka słodkich słówek starczy, żeby zaciągnąć mnie do łóżka? Aż tak niskie mniemanie masz o mnie?
Louis przeczesał palcami włosy, które wyglądały jakby dopiero wstał z łóżka.
-Całkowicie źle mnie zrozumiałaś Willow. Rozumiem, że nadal uważasz mnie za potwora bez serca, ale nie jestem smokiem pożerającym dziewicę na śniadanie.
Policzki dziewczyny pokryły się szkarłatnym rumieńcem zakłopotania.
-Skąd przyszło ci do głowy, że jestem dziewicą?
Tym razem na policzkach Louisa pojawiły się delikatne rumieńce zakłopotania.
-Źle mnie zrozumiałaś. Przestań wszystko co mówię tak dwuznacznie odbierać. Tak się składa, że wygasło nam w kominku i w ciągu najbliższych dwudziestu minut będzie tu zimno jak w kostnicy. Jedyne o co mi chodziło, to żebyśmy przenieśli się na łóżko i nie zamarzli na śmierć.
-Wiesz, że to brzmi podejrzanie nawet z twoich ust? A raczej, zwłaszcza z twoich ust.
-Świetnie, teraz oprócz tego, że jestem złym człowiekiem to jeszcze stałem się zboczeńcem. Przypomnij mi na drugi raz, żebym nie interesował się twoim zdrowiem fizycznym.
Louis wywrócił oczami i skierował się w stronę łóżka. Willow niepewnie stała na środku sypialni, powoli odczuwając nieprzyjemny mróz. Tupała w miejscu, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Wyglądała niczym bezradne dziecko, które zgubiło swoją drogę do domu. W końcu nie wytrzymała. Czując chłodny powiew otulający jej gołe stopy uniosła wysoko brodę i ruszyła do łóżka. Louis z triumfalnym uśmiechem odchylił drugą połowę kołdry. Dziewczyna prychnęła zdenerwowana i bez słowa wtuliła się w ciepłą pościel. Cisza i napięcie rosło z każdą minutą, jednak żadne z nich nie próbowało tego przerwać. W końcu Louis się odezwał.
-Powinienem cię przeprosić za ten pocałunek. Przyjechałem tutaj, żeby ci pokazać jaką jestem osobą. Nie jestem złym człowiekiem i właśnie to chciałem ci udowodnić.
-Nie masz za co przepraszać. Nie broniłam się zbyt zawzięcie. Prawda jest taka, że sama nie wiem co czuję w stosunku do ciebie. Ranisz moich przyjaciół i tego nie mogę ci odpuścić. A jednak…
-A gdybym nie sprzedał kamienic?
Ruda gwałtownie podniosła się na łokciach, wpatrując się uważnie w Louisa, jakby szukała podstępu w jego słowach.
-Słucham?
-Pytałem, co by się stało gdybym nie sprzedał kamienicy… Czy to by zmieniło twoje nastawienie do mnie?
-Oczywiście, ze tak! To właśnie te kamienice sprawiają, że panuje między nami taka atmosfera.
-Więc to proste. Kamienice zostają tak jak były. Nie sprzedam ich.
Dziewczyna patrzyła szczerze zdumionym wzrokiem nic nie rozumiejąc. Nie była pewna tego co ma myśleć o propozycji Louisa, która wydawała się całkowicie szczera.
-Jesteś pewien? To znaczy, jestem ci bardzo wdzięczna za propozycję, ale…
-Nie ma tutaj o czym mówić. Dla ciebie one są ważne a dla mnie to tylko budynek. Po prostu zapomnijmy o tym. Zrobiłem błąd, że od razu nie podjąłem takiej decyzji. Zaoszczędzilibyśmy masę czasu.
W końcu zrozumiałeś, że popełniłbyś największy błąd gdybyś sprzedał kamienice?
-Nie. W ogóle nie obchodzą mnie te budynki. Robię to byś w końcu zrozumiała, że nie jestem aż taki zły jak myślisz.
-Powiedzmy, że ci wierzę. Nie myśl jednak, że to zmieni wszystko w ciągu jednej minuty. Najpierw muszę być pewna, że mówisz prawdę.
-Aż tak mi nie ufasz?
-Wyjaśnijmy sobie coś od razu. Nigdy nie ufałam. Na początku po prostu miałam mylne wrażenie jeśli chodzi o twoją osobę i to wszystko.
Po tych słowach dziewczyna odwróciła się napięcie i przykrywając się kołdrą po sam czubek nosa odsunęła się od Louisa tak daleko jak tylko pozwoliło jej łóżko. Nie bała się, że Louis ją skrzywdzi, jednak nie była pewna swoich reakcji. Każda część jej ciała była napięta jak struna. Czuła zdenerwowanie rosnące z każdą minutą. W końcu zmęczona czuwaniem i nerwową atmosferą zasnęła. Louis z lekkim uśmiechem przypatrywał się rudzielcowi. Mimo słabego światła i kołdry był w stanie dostrzec spokój, który stopniowo rozluźnił jej napięte ciało, świadczący o tym, że zasnęła. Widział jak jej klatka piersiowa miarowo unosi się podczas oddychania. Sam nie mógł zaznać takiego samego spokoju jak ruda. Niespokojnie wiercił się w łóżku, próbując poskładać wszystkie informacje w głowie. Wiedział, że zbyt pochopnie zgodził się na zostawienie kamienic, jednak jedno spojrzenie w szare tęczówki dziewczyny sprawiało, że był w stanie zgodzić się na wszystko. Przeczesał palcami włosy, sprawiając, że na jego głowie zawitał jeszcze większy bałagan niż do tej pory. Powoli, żeby nie obudzić dziewczyny, wstał i skierował kroki w stronę wyjścia. Musiał odetchnąć zimnym powietrzem, żeby poukładać wszystko. Sięgnął po jeden ze swetrów leżących na ziemi i otworzył drzwi. Mimo zimnego wiatru i spadających z nieba płatków śniegu, na zewnątrz było pięknie. Przynajmniej dla niego. Śnieg otulał chyba każdy centymetr kwadratowy powierzchni, dzięki czemu było jaśniej. Chłopak uniósł głowę do góry, wkładając zmarznięte ręce do kieszeni i uśmiechnął się. Każda gwiazda migotała do niego przyjaźnie, jakby chciała mu coś powiedzieć. Przypomniał sobie moment, gdy ojciec po raz pierwszy pokazał mu wszystkie konstelacje jakie tylko mógł. Pojedyncza łza spłynęła po policzku chłopaka. Pamiętał też co ojciec mu wtedy powiedział. Louis westchnął głęboko i wytarł resztki łez.
-Pamiętam tato…
Chłopak był tak zamyślony, że nie słyszał skrzypnięcia drzwi i cichych kroków na śniegu. Podskoczył zaskoczony, gdy poczuł delikatne dłonie na ramionach. Odwrócił głowę i spojrzał przez ramię na Willow telepiącą się z zimna.
-Co tu robisz? Zamarzniesz, wracaj do domu.
-Co się stało?
-Nic, po prostu muszę sobie wszystko przemyśleć. Zaraz przyjdę, wracaj bo się zaziębisz.
Dziewczyna bez słowa odwróciła chłopaka i wtuliła się w niego z całej siły. Sama nie wiedziała dlaczego, ale czuła, że to coś więcej niż tylko chęć poukładania myśli. Gdy wtuliła się z Louisa, ciepło jego ciała otoczyło ją sprawiając, że przestała się trząść z zimna.
-Willow moje ciało nie ochroni cię przed wiatrem. Wracaj do domu, naprawdę.
-Nie jest mi zimno. Poczekam na ciebie.
-Jesteś strasznie uparta wiesz o tym? Poczekaj, wsuń się pod sweter.
-Tak wiem. Co mam zrobić?
-Ten sweter jest wystarczający duży żeby zmieścić nas oboje. Musisz wsunąć się w sweter i przytulić do mnie.
Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem słysząc te słowa. Walnęła delikatnie chłopaka w ramię.
-Spryciarz…
-Jestem zły i chcę zniszczyć twoich znajomych, ale jestem też zły bo troszczę się o twoje zdrowie? Zdecyduj się.
Willow widziała jednak w oczach Louisa, że w ogóle nie chodziło mu o jej zdrowie. Ruda wsunęła się w sweter, mocno wtulając się w rozgrzane ciało chłopaka. Czuła szybko bijące serce, jednak nie była pewna czy należy ono do niej czy do niego. Niepewnie uniosła głowę wpatrując się w Louisa.
-Co się stało?
-Naprawdę nic. Po prostu przypomniałem sobie coś.
-Powiesz mi co takiego?
--Kiedy byłem młodszy, przejeżdżaliśmy tutaj właściwie co roku. Przypomniałem sobie jak ojciec po raz pierwszy pokazał mi gwiazdozbiory które wtedy były widoczne. Patrząc na gwiazdy zawsze sobie o tym przypominam.
Willow poczuła jak łzy wzbierają się w jej oczach. Spuściła wzrok bojąc się, że Louis dostrzeże jej wzruszenie. Nie sądziła, że chłopak opowie jej o tym. Czuła, że wszystko zaczyna wymykać jej się z rąk a ona sama była zauroczona chłopakiem który w tej chwili delikatnie tulił ją do siebie.
-Chciałbym cię teraz pocałować.
Zaskoczona dziewczyna uniosła głowę nie wiedząc jak ma zareagować. Z jednej strony czekała z niecierpliwością na ten pocałunek. Z drugiej jednak bała się każdego zbliżenia do chłopaka. W głębi duszy czuła, że może mu zaufać, niestety istniała jeszcze sprawa z kamienicami która była między nimi niczym niewidzialna bariera. Pokręciła głową wyrzucając z siebie ten obraz. Czekała cierpliwie na ruch ze strony Louisa. Widziała w jego oczach niepewność, jednak nie chciała go poganiać. Przymknęła oczy bojąc się, że jej emocje będą zbyt widoczne. Gdy poczuła jego ciepły oddech na policzku aż zadrżała. Niepewnie stanęła na palcach, zarzucając ręce na ramiona Louisa. Czuła jak usta chłopaka układają się w delikatny uśmieszek zadowolenia. Pocałunek z początku delikatny i niepewny przerodził się w coś burzliwego i namiętnego. Willow dotknęła opuszkami kilkudniowego zarostu Louisa. Zadrżała, gdy brunet delikatnie ugryzł ją w wargę. Ruda próbowała być bierna, niestety przegrała walkę sama z sobą. Jedną rękę wsunęła w gęste włosy Lou, drugą natomiast oplotła kark chłopaka i odwzajemniła pocałunek z pasją. Wiedziała, że prawdopodobnie popełnia błąd całując chłopaka. Chciała mu pokazać, że nie jest jej obojętny. Po chwili odsunęli się od siebie w tym samym momencie. Obydwoje byli lekko zarumienieni i zziajani. Louis z szerokim uśmiechem odgarnął Willow kilka pojedynczych kosmyków z oczu.
-Wracamy do domu?
-Tak, powinnyśmy pójść spać.
-Nie wiem czy teraz będę w stanie zasnąć.
-Nie masz wyboru. Ktoś rano musi zrobić mi śniadanie.
Louis parsknął śmiechem słysząc słowa dziewczyny. Willow poczuła przyjemny dreszcz przebiegający przez jej ciało. Uwielbiała ten dźwięk.
-Chyba żartujesz… Cóż, jeśli polegasz na moich zdolnościach kucharskich to niestety ale pomrzemy z głodu.
-Jestem pewna, że jakimś cudem temu podołasz. A teraz pomóż mi się wydostać z tego swetra bo w ten sposób na pewno nie przejdziemy nawet kilka metrów.
-Jak to nie? Zaraz ci pokażę.
Po tych słowach chłopak złapał Willow w pasie i trzymając przy sobie przeniósł w stronę domu. Zatrzymał się dopiero na progu, ponieważ nie był w stanie wytrzymać i wybuchnął śmiechem.
-Jak widzisz dałem radę. A teraz poproszę buziaka dla mistrza.
Willow wywróciła oczami.
-Nie było mowy o jakiejkolwiek nagrodzie. Nie zgadzam się na to!
Louis wzruszył ramionami i przycisnął rudzielca do ściany.
-Wiesz, że mogę to zrobić wbrew twojej woli? Jednak dużo bardziej cieszyłoby mnie, gdybyś znowu odwzajemniła buziaka. To jak?
Chłopak powoli zbliżał się do Willow, odcinając jej jakiekolwiek możliwości ucieczki. Dziewczyna rozejrzała się dookoła szukając jakiegoś wyjścia. Uśmiechnęła się w myślach, gdy zauważyła niewielką lukę. Nic nie świadomy Louis zbliżał się coraz bardziej do dziewczyny chcąc skraść jej całusa. Ta w ostatniej chwili zrobiła unik i wyśliznęła się z pułapki Lou. Brunet za późno zorientował się w zamiarach Willow. Z całej siły uderzył twarzą o ścianę. Ruda wybuchnęła niepochamowanym śmiechem, jednak gdy usłyszała głośne trzaśnięcie, zamarła w bezruchu. Przez chwilę stała, czekając na reakcję chłopaka. Louis odwrócił się powoli a Willow pisnęła widząc jego twarz. Nos co prawda nie wyglądał na złamany, ale dolna część twarzy była cała pokryta krwią. Przerażona dziewczyna podbiegła do bruneta.
-O mój boże Lou, przepraszam! Nie sądziłam, że coś ci się stanie!
Chłopak próbował się uśmiechnąć, jednak szybko zrezygnował z tej czynności czując przeszywający ból. Ruda niepewnie dotknęła policzka chłopaka.
-Bardzo boli?
-Spokojnie, nos mam cały. Bardziej chyba ucierpiało moje ego. Chociaż nie powiem, teraz ten buziak jest obowiązkowy!
Willow zaśmiała się radośnie widząc, że jej dowcip nie spowodował większych szkód.
-Zastanowię się nad tym.
-Zastanowisz?! Prawie przez ciebie złamałem sobie nos! Tutaj nie ma nad czym się zastanawiać, po prostu musisz dać mi buzi na ukojenie mojego bólu!
Dziewczyna wywróciła oczami i otworzyła drzwi domu.
-Wejdź zanim jakiś wampir się zleci. Wtedy on będzie cię całował…
Louis skrzywił się nieznacznie i bez słowa przeszedł przez próg. Willow zastanowiła się chwilę i skierowała kroki do małej łazienki znajdującej się obok sypialni. Po chwili znalazła apteczkę której szukała. Ruda posadziła Louisa na łóżka a sama stanęła z ekwipunkiem pomiędzy jego nogami.
-Siedź spokojnie na tym łóżku. Wyczyszczę to i sprawdzę czy na pewno wszystko jest na swoim miejscu. Nos wygląda na lekko spuchnięty.
-Nos jest cały, na pewno bym poczuł gdyby był złamany. Za to jeśli zaraz się nie odsuniesz odrobinę, co innego będzie bardziej niż „lekko spuchnięte” i nie wiem czy będziesz umiała cokolwiek na to poradzić…
Willow z początku nie zrozumiała o co chodzi Louisowi, jednak gdy na niego spojrzała załapała w mig. Policzki dziewczyny pokryły się purpurą z zakłopotania.
-Och.
-Cóż za elokwencja… Ah, dziękuję.
Chłopak uśmiechnął się z ulgą gdy dziewczyna zrobiła krok do tyłu. Sięgnęła po jedną z nawilżonych chusteczek i delikatnie zaczęła wycierać zaschniętą już krew. Od czasu do czasu przerywała słysząc ciche przekleństwa wydobywające się z ust Louisa.
-Wybacz, robię co w mojej mocy żeby nie bolało.
-Nic się nie dzieje. Mam nauczkę na przyszłość, że nie powinienem cię do niczego zmuszać.
-Wyobraź sobie co by było, gdybyś zmusił mnie do czegoś więcej…
Chłopak parsknął śmiechem, jednak zaraz tego pożałował.
-Pewnie wylądowałbym na intensywnej terapii… Długo jeszcze?
-Już kończę, nie wierć się.
Kilka minut później Willow z westchnieniem ulgi odrzuciła na bok zakrwawione chusteczki i uważnie przyjrzała się lekko opuchniętej twarzy Louisa.
-Na całe szczęście oprócz kilku siniaków i ewentualnego krwotoku z nosa w późniejszym czasie nic ci nie grozi.
-Czyli to oznacza, że nadal jestem piękny i niewalający?
-Pomijając oczywiście twoja niesamowitą skromność.
-Czy to oznacza, że będę mógł dostać swojego buziaka w nagrodę?
-W nagrodę za co, przepraszam? Chciałeś zrobić coś wbrew mojej woli więc wyraziłam swoje niezadowolenie. Masz nauczkę, żeby nie próbować na mnie takich sztuczek.
-Spodziewałem się innej reakcji. Kilka sekund wcześniej zareagowałaś zupełnie inaczej.
-Cóż, to powinno cię nauczyć, że kobieta zmienną jest.
-To może nagroda dla dzielnego pacjenta?
Ruda wywróciła oczami, jednak gdy Louis sięgnął po jej dłoń nie protestowała. Pozwoliła się przyciągnąć i z piskiem opadła na chłopaka. Włosy, które w między czasie wysunęły się z frotki łaskotały chłopaka po twarzy. Louis złapał Willow za policzki i przyciągnął bliżej.
-Tym razem nie próbuj mnie nokautować. Zasłużyłem na ten pocałunek i mam zamiar go sobie odebrać.
Szybkim ruchem chłopak przekręcił się tak, że tym razem to on dominował nad rudzielcem. Czuła się bezbronna leżąc pod chłopakiem i czekając aż ją pocałuje. Ten jednak wolał podroczyć się z dziewczyną. Zbliżył twarz do rudej zaraz ją jednak odsunął widząc błysk w jej szarych tęczówkach. Gdy Willow chciała opleść dłonie wokół jego karku, Louis przygwoździł je do materacu uśmiechając się lekko.
-Teraz mam zamiar odpłacić ci za ten brzydki żart na zewnątrz…
-Louis ja…
Dziewczyna nie zdążyła powiedzieć ani słowa więcej, ponieważ chłopak zatkał jej usta namiętnym pocałunkiem. Wcześniejsza pieszczota była delikatna w porównaniu z tą. Chłopak włożył w ten pocałunek całą pasję, emocje i uczucia jakie posiadał względem dziewczyny. Tym razem to on chciał pokazać dziewczynie jak wiele dla niego znaczy. Czuł pod palcami jak dziewczyna szamota się chcąc odwzajemnić pocałunek. W końcu uznał, że ruda dostała nauczkę i puścił jeden z jej nadgarstków. Ta natychmiast wsunęła palce w ciemne włosy Louisa, przyciągając go tak blisko jak tylko mogła. Za każdym razem gdy chłopak próbował się odsunąć, czuła niemal fizyczny ból spowodowany odległością jaka ich dzieliła. Sama nie wiedziała co się dzieje, ale w tym momencie nie miała zamiaru tego analizować. Louis na moment odsunął się od dziewczyny i spojrzał jej głęboko w oczy.
-Nie spieszmy się. Chcę cię poznać.
Zaskoczona Willow popatrzyła niepewnie na Louisa.
-Wybacz, po prostu kiedy jestem z tobą wszystko wydaje się być takie inne.
-Intensywne. Jakby coś miało nas zaraz rozdzielić i już nigdy nie miałbym cię znów pocałować albo przytulić. Czuję wtedy…
-Jakby fizyczny ból. Czuję, jakby ktoś próbował wyrwać mi serce…
Dziewczyna przygryzła wargę, gdy uświadomiła sobie, że w końcu określiła co czuje gdy Louis nie znajduje się blisko niej. Pochyliła głowę chcąc ukryć swoje emocje, jednak Louis natychmiast to wyłapał. Złapał dziewczynę za podbródek i pogłaskał delikatnie po policzku.
-Nie pozwolę by ktokolwiek nas rozdzielił. Jesteś jak moje powietrze. Może i czasem nie widać tego, co jest między nami, ale nie potrafimy bez tego funkcjonować. Obydwoje.
Willow przymknęła oczy z ulgą. Bała się powiedzieć cokolwiek, żeby nie zepsuć tego magicznego momentu. Powieki powoli robiły się coraz cięższe. Głowa Willow wolno opadała na tors chłopaka. Ruda nawet nie zauważyła jak zasnęła ukołysana do snu przyspieszonym biciem serca Louisa. Chłopak zaśmiał się cicho, odgarniając dziewczynie włosy z twarzy. Śpiąc wyglądała jak anioł, pomyślał. Gdy z ust rudzielca wydobyło się ciche pochrapywanie, Louis parsknął. Najwidoczniej ten anioł chrapał przez sen. Brunet rozejrzał się dookoła szukając możliwości wstania bez budzenia Willow. Wiedział, że jeśli pozostanie w tej pozycji, za godzinę nie będzie się w stanie ruszyć. W końcu wymyślił, że wystarczy się delikatnie cofnąć i obydwojgu będzie dużo wygodniej. Wystarczył jeden szybki ruch i znalazł się w odpowiedniej pozycji. Z przestrachem spojrzał na dziewczynę, która poruszyła się w jego ramionach. Ta jednak pomamrotała coś cicho pod nosem, wtuliła się mocno w chłopaka i ponownie zapadła w sen. Louis czując spokojny oddech dziewczyny zamknął oczy i sam odpłynął w krainę snu. Świadomość, że dziewczyna, przy której mógł być sobą leży przy nim, dawała mu dziwne poczucie spokoju. Obydwoje nie spodziewali się nocnego gościa, który postanowił ich odwiedzić. Pogrążeni w spokojnym śnie nie słyszeli otwieranych drzwi.

Gość nie słysząc żadnego dźwięku z głębi domu postanowił się rozgościć w kuchni. Nie chciał budzić przyjaciółki swoją niezapowiedzianą wizytą. Niall rozebrał ciepłą puchową kurtkę i usiadł przy stole w kuchni, zastanawiając się nad jakimś zajęciem. W końcu nie wytrzymał nudy i przeniósł się do salonu. W końcu uznał, że najlepszym wyjściem będzie drzemka na poduszkach przy kominku. Wiedział, że rano będzie tego żałował, jednak nie miał zamiaru spędzić całej nocy na liczeniu płatków śniegu za oknem. Gdy w końcu znalazł wygodną pozycję do snu, usłyszał dziwne trzaski z drugiego pokoju. Zaskoczony ruszył w kierunku sypialni, wiedząc, że jego przyjaciółka nie budzi się w nocy. Widząc Willow spokojnie śpiącą w łóżku uśmiechnął się lekko. Najwidoczniej on i Christoph byli przewrażliwieni na punkcie dziewczyny i jej bezpieczeństwa. Dziewczyna była bezpieczna i wydawała się całkiem zadowolona. Blondyn odwróciła się gwałtownie słysząc rumor dochodzący z łazienki. Dopiero teraz zauważył światło palące się w pomieszczeniu obok sypialni. Z bojowym wyrazem twarzy ruszył przed siebie. Nie zdążył nawet dojść do połowy drogi gdy drzwi się otworzyły i zobaczył w nich Louisa.
-Co ty tu robisz?
Zaspany chłopak przez chwilę w ogóle nie widział Irlandczyka. Dopiero po chwili dotarło do niego, że głos mówiący do niego pochodzi z rzeczywistości próbującej się przebić do jego zaspanej podświadomości. Przetarł oczy ręką i spojrzał jeszcze raz.
-Niall? Co ty tu robisz?
-Mogę zadawać to samo pytanie, ale wnioskuję, że przyjechałeś do Willow. Kiedy w końcu zrozumiesz, że ona nie chce z tobą rozmawiać? Unika cię jak ognia!
-Najwidoczniej twoja przyjaciółka bardziej lubi się bawić ogniem niż sądziłeś.
-Nie wydaje mi się, żebyś był znawcą od tego co lubi moja przyjaciółka.
-Kiedy w końcu przestaniecie ją ograniczać? Przyjechała tutaj kompletnie roztrojona. Naprawdę myślisz, że to tylko z mojego powodu? Skoro tak bardzo mnie nienawidzi to dlaczego pozwoliła mi zostać? Dlaczego nie kazała mi spać na przykład w salonie? Zaprosiła mnie do swojego łóżka, jak myślisz co to znaczy?
-Jestem pewien, że jest w stanie to jakoś wyjaśnić!
-Obudź się Niall! Nie jesteś głupi ani ślepy. Nie pozwolę wam nas od siebie odsunąć. Im szybciej to zrozumiecie tym lepiej dla wszystkich.
-To zabrzmiało jak groźba…
Louis podszedł do Nialla i spojrzał mu prosto w oczy.
-Zrobię wszystko, żeby być w jej życiu. Ona jest moim powietrzem. Należy do mnie.
-Ona nie jest kawałkiem mięsa do podziału!
Louis zatkał Niallowi usta widząc jak dziewczyna się przebudza. Spojrzał groźnie na blondyna i powoli podszedł do łóżka. Delikatnie, żeby nie zbudzić rudej pogłaskał ją po policzku. Uśmiechnął się widząc jak dziewczyna się rozluźnia. Odsunął się kawałek i spojrzał na Nialla.
-Widzisz? Teraz rozumiesz o czym mówię? Ona jest moja. Jesteśmy sobie niezbędni.
-Wyjdź. Po prostu się ubierz i wyjdź. Nie chcę cię tutaj widzieć.
Louis pokręcił głową, jednak nie chciał wdawać się w kłótnię. To nie było miejsce ani pora na słowne potyczki z Irlandczykiem. Widział w jego niebieskich oczach buntowniczą nutę, wiedział więc, że na słowach by się nie skończyło. Louis uniósł ręce i bez słowa wyszedł po raz ostatni patrząc na śpiącą Willow. Zgarnął wszystkie swoje rzeczy, zostawiając jeden sweter obok łóżka. Pochylił się nad śpiącą dziewczyną składając na jej czole delikatny pocałunek. Bez słowa pożegnania minął Nialla i skierował się do wyjścia. Szybko wsiadł do samochodu zaparkowanego z tyłu domu i odjechał tak szybko jak mógł.
Niall stał w sypialni nie będąc w stanie się ruszyć. Przejechał całą drogę zastanawiając się jak jego przyjaciółka radzi sobie z bałaganem, który nagromadził się w jej życiu w ostatnim czasie a tymczasem ona świetnie bawiła się w wrogiem. Chłopak kucnął na podłodze kryjąc twarz w dłoniach. Wiedział, że czeka go długa i poważna rozmowa z przyjaciółką, nie wiedział tylko jak ma ją zacząć. Po cichu przeszedł do kuchni i usiadł przy stole, starając się ułożyć jakikolwiek tok rozmowy. Nawet nie zauważył jak szybko minęły kolejne godziny. Słysząc pierwsze dźwięki dobiegające z sypialni wziął głęboki oddech. Postanowił zaskoczyć przyjaciółkę swoją obecnością, więc schował się za drzwiami do spiżarni.
Tymczasem w sypialni:
Ruda otworzyła powoli oczy, gdy pierwsze promienie słońca połaskotały ją po twarzy. Rozejrzała się niepewnie po pokoju. Pościel była co prawda wymięta, ale zimna co oznaczało, że Louis nie spał od dawna. Dziewczyna nie widząc w pobliżu bruneta wstała, dygocząc z zimna. Po chwili wahania sięgnęła po sweter chłopaka leżący na ziemi. Słysząc odgłosy krzątaniny dobiegające z kuchni, uśmiechnęła się lekko. Czyżby Louis robił śniadanie, pomyślała dziewczyna. Willow weszła do kuchni szczerze zadowolona.
-Louis, jeśli robisz mi śniadanie to…
Dziewczyna zamilkła w pół słowa gdy drzwi spiżarni otworzyły się i stanął w nich ktoś zupełnie inny.
-Niall… Ja… Co ty tu robisz?
Niebieskie oczy przyjaciela zmrużyły się niebezpiecznie. Był zdenerwowany.
-To jest jedyne co masz mi do powiedzenia?
-Niall to jest…
-Tylko nie mów, że skomplikowane. Przyjechałem, ponieważ razem z Christophem martwiliśmy się, że zamarzniesz. Najwidoczniej ty znalazłaś kogoś, kto cię ogrzał. Powiedz mi tylko, warto było?
Ruda spuściła głowę, czując łzy wstydu napływające do oczu. Chciała żeby Niall uwierzył jej, że nic nie zaszło między nią a Louisem. Jednak wiedziała, że tym razem jej słowa nie będą mieć znaczenia.

Witam was ponownie! Na samym początku chciałam was bardzo bardzo mocno przeprosić za brak rozdziału w zeszłym tygodniu! Cały rozgardiasz związany ze zbliżającymi się świętami u mnie w domu zaczął się dużo szybciej. Do tego doszło parę spraw prywatnych więc miałam jedną wielką bombę tygodniową. Na szczęście uporałam się z tym wszystkim i już jestem znowu. Mam nadzieję że spodoba wam się ten rozdział pracowałam nad nim bardzo długo, zresztą chyba widać po długości. 11 stron mówi samo za siebie! Wybaczcie, że rozdział pojawia się z opóźnieniem ale blogger ma focha. Teraz pora na podziękowania! Dziękuję serdecznie mojej cudownej i niezastąpionej @luvhazzie Paulince która słucha moich nocnych żali i pomaga wybrać co najlepsze cytaty. Dzięki tobie aniołku trafiłam na ten cudowny cytat na samej górze i dziękuję! Dalej, ogromne podziękowania należą się też Alex Horan (autorce bloga: http://theredroses-fanfiction.blogspot.co.at/) Nawet nie wiesz jak bardzo wzruszyła mnie ta nominacja! Dziękuję słoneczko. Dzięki wielkie też Zuzie za konsultacje słowne gdy miałam dylemat jaki dźwięk wydaje łamany nos. Ah te nasze wątpliwości! A także wszystkim którzy tak cudownie mnie wspieracie i popędzacie do pisania rozdziałów! Dziękuję wam za wsparcie i za komentarze, których mam nadzieję będzie pojawiać się więcej! Z okazji zbliżających się świąt chciałabym wam życzyć spokojnej, rodzinnej i przyjaznej atmosfery, dużej ilości prezentów pod choinką, szczęścia, radości, zdrowia a także udanego roku 2014. Oby był lepszy niż ten!


LIEBSTER BLOGGER AWARD



Zasady:
„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę”. Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”

Odpowiedzi:
Jak masz na imię i ile masz lat?
Na imię mam Karolina i mam 22 lata.
Masz rodzeństwo?
Owszem, mam siostrę młodszą o rok i brata w wieku 14-stu lat.
Masz jakiegoś swojego bohatera? Kogoś, kto uratował Ci życie? Jeśli tak, to kto nim jest.
Owszem mam. Za wzór do naśladowania uważam Demi Lovato, dziewczyna jest niesamowicie silna. Podziwiam ją za odwagę i siłę jaką ma. A ktoś kto uratował mi życie? Niall Horan.
Ulubiony kolor?
Zielony
Herbata czy kawa?
Herbata, zwłaszcza owocowa albo cytrynowa z imbirem. Chociaż uwielbiam też kawę ze Sturbucksa.
Jesteś Larry, czy Elounor Shipper?
Larry Shipper.
Byłaś kiedyś za granicą? Jeśli tak, to gdzie?
Owszem byłam. Właściwie nadal jestem, mieszkam w Londynie a aktualnie jestem u rodziców 70 km od Wiednia.
Jakiego typu piosenki lubisz? Szybkie czy wolne?
Lubię właściwie wszystkie. To zależy od nastroju w jakim się znajduje albo czynności jaką będę wykonywać.
Ulubiony smak lodów?
Miętowe z kawałkami czekolady, uwielbiam je!
Lato czy zima?
Ciężko wybrać. W lecie jest ciepło, można nosić krótkie spodenki i sandały. Natomiast zimą panuje magiczna atmosfera a ja kocham fotografować śnieg. Oba!
Jak jest Twój ulubiony cytat, motto?
Nie mam chyba stałego motta czy cytatu, ale pierwszy który przychodzi mi do głowy gdy zamykam czy to „Maybe it's not my weekend. But it's gonna be my year.” To wszystko twoja wina Aggs! :P


Moje pytania:
Jaki jest twój ulubiony kawałek do słuchania przed snem?
Czy masz swoją ulubioną kreskówkę?
Skąd pomysł żeby założyć bloga?
Czy masz zwierzaka, jak ma na imię?
Co sprawia że uśmiechniesz się nawet gdy masz zły dzień?
Jaki jest twój wymarzony prezent gwiazdkowy?
Miasto które chciałabyś odwiedzić?
Kiedy założyłaś swojego pierwszego bloga?
Najwcześniejsze zauroczenie w chłopaku z boysbandu jakie pamiętasz to…
Czy masz kogoś kto cię inspiruje do tworzenia? Kto to?
Gitara czy perkusja?

Nominuję:
http://cienfanfic.blogspot.com/ (autorka ma małe problemy techniczne ale warto czekać, wiem że ma więcej wejść niż ja, ale zasługuje na uznanie. Jest to jeden z nielicznych blogów o 5SoS który uwielbiam! )
http://impossiblebecomespossible-fanfiction.blogspot.co.at/ (Tutaj jest drugi, który zasługuje na ukłon! Jednym słowem polecam)
http://black-hole-and-dark-side.blogspot.co.at/ (Coś dla Directioners :D )
http://love-and-puredestiny.blog.pl/
http://prawie-na-zawsze.blogspot.co.at/ (Tutaj perełki, które zawsze zasługują na brawa. Nie znam prawie nikogo kto tak by się posługiwał słowem!)
http://when-the-night-gets-dark.blogspot.co.at/ (Kolejny blog tej samej autorki co numer wyżej. Każda jej twórczość zasługuje na nominację do nagród!)
http://na-pare-chwil.blogspot.co.at/ (Mam nadzieję że pokażecie Alice jak cudowna jest, naprawdę warto!)
http://zemsta-fanfiction.blogspot.co.at/ (Ostatni, aczkolwiek nie najmniej ważny blog. Coś nowego i jestem pewna że wam się spodoba! )


Mam też dla was małą niespodziankę,tutaj macie link do coveru mojej cudownej przyjaciółki. Posłuchajcie,oceńcie bo naprawdę jej na tym zależy. Ma niesamowity talent ale musi uwierzyć w siebie.

http://www.youtube.com/watch?v=iDE-zVrfUQY


To chyba wszystko więc nie zostało mi nic innego jak zaprosić do czytania jak i komentowania, z naciskiem na to drugie!:P A więc, Enjoy!