Chapter Four

Jestem nikim. Zerem niezasługującym na oddychanie, a co dopiero na jakiekolwiek życie. Przyjemności? Radość? Zmarły razem z tym uśmiechniętym chłopakiem, który tamtego dnia prowadził samochód. Kiedyś byłem dorastającym nastolatkiem, która walczy z przeciwnościami losu, który szuka siły w innych ludziach, szuka wsparcia. Byłem dzieckiem dla moich rodziców, byłem wiecznym dzieckiem, które nigdy nie chce dorosnąć. Byłem po prostu człowiekiem. Zastanawiacie się pewnie, o co chodzi, prawda? Nie znacie mnie, zresztą nikt nie zna. Jestem bezimienną twarzą, która z bliska potrafi przerazić. Zapytacie, dlaczego? Wtedy zdejmę kaptur i pokażę wam coś, co zostanie ze mną do końca życia. Niczym wszystkie pamiątki rodzinne, które przypominają mi, co zrobiłem. Blizny już zawsze będą kojarzyć mi się z tym dniem. Z ostatnim dniem, kiedy Louis Tomlinson szczerze się uśmiechnął. Pytacie kim jestem? Bestią. Potworem, który zabił całą swoją rodzinę. Człowiekiem, który na nieszczęście swoje i otoczenia przeżył. Ale może od początku. Nazywam się Louis Tomlinson a to jest mój pamiętnik. Pomyślicie teraz, kolejna rzewna historia o tym jak chłopak przez własną głupotę stracił rodzinę. Być może macie rację. Jednak pozwólcie sobie opowiedzieć moją historię. Po wszystkim pozwolę wam odejść, lub jeśli wolicie zostać na ciąg dalszy. Cztery lata temu w moim życiu wydarzyła się tragedia. Cała moje rodzina zginęła w wypadku samochodowym. Dwie siostry bliźniaczki, matka oraz ojczym. Zabiłem ich. To był piękny i słoneczny dzień. Jeden z tych, kiedy siedzenie w domu powinno być karalne. Lekki wiaterek chłodził w przyjemny sposób, pozwalając zrelaksować się w pełnym słońcu. Zaproponowałem rodzinie wycieczkę poza miasto. Chociaż kochałem Londyn, w takie dni wyrywałem się z miasta jak najchętniej. Wszyscy z radością przytaknęli na mój pomysł. Bliźniaczki z entuzjazmem zaczęły wymyślać gry i zabawy w jakie mogły się bawić. Moja mama od razu wzięła się za przygotowywanie piknikowego kosza pełnego frykasów. Nawet mój ojczym, który nie wiedział, co ma ze sobą zrobić znalazł sobie produktywne zajęcie. Postanowił dokładnie sprawdzić stan samochodu przed naszą wycieczką. Ja kręciłem się bez konkretnego zajęcia, pomagając odrobinę każdemu. W końcu byliśmy gotowi. Nie obyło się bez przepychanek o miejsce przy oknie. Nie przypuszczałem, że to będzie nasza ostatnia kłótnia. Droga była długa i nurząca. Monotonia trasy sprawiała, że ojczym szybko robił się senny. Po długiej dyskusji udało mi się go przekonać do zmiany. To był mój pierwszy błąd. Jako młody kierowca nie miałem zbytnio doświadczenia za kierownicą, a droga, która do tej pory była banalna, teraz zmieniła się w wyboistą i pełną zakrętów. Nawet nie wiem, kiedy zrobiło się całkiem ciemno.

Z dnia na dzień pamiętam coraz mniej z wypadku. Po czterech latach jedyne, co pamiętam to huk, błysk jasnego światła i krzyki bliźniaczek. I ciemność. Gdy w końcu otworzyłem oczy, minęło wiele tygodni od wypadku. Rodzice i dziewczynki musieli być pochowani dość szybko. O mnie ktoś postanowił walczyć. Szpital św. Marii nie dawał za wygraną. Gdy inne kliniki poddały się, załamując ręce nad moim stanem, oni walczyli. Wygrali bitwę ze śmiercią, jednak wojna z jej dobrą znajomą depresją dopiero była przed nimi. Gdy po raz pierwszy zobaczyłem blizny, przeraziłem się. Krzyczałem przez kolejne dwie godziny, aż głos odmówił mi posłuszeństwa, a leki uspokajające zaczęły działać. Zostałem wysłany do zamkniętej kliniki psychiatrycznej, która miała zapobiec moim próbom odebrania sobie życia, uporać się z głęboką depresją oraz nauczyć mnie żyć z moją odmiennością. Po dwóch latach zrozumiałem, że nie mogę odebrać sobie życia. Byłem potworem, który zabił własną rodzinę. Musiałem żyć z bliznami i samotnością. To była moja pokuta. Po wyjściu z kliniki rzuciłem się w wir zabawy. Próbowałem ukryć ból pod warstwą alkoholu i innych używek. Jednak to nie sprawiło, że ból odszedł. Pieniądze skończyły się szybciej niż myślałem. Z podkulonym ogonem wróciłem do rozpadającego się rodzinnego domu, który mieścił się z daleka od Londynu. Nie chciałem by ktokolwiek mnie oglądał, wytykał palcami lub bał się mojego wyglądu zewnętrznego. Wolałem ukryć się przed ludźmi, którzy już mnie przekreślili. Żyłem z dnia na dzień żywiąc się śmieciowym żarciem i mając nadzieję, że śmierć przyjdzie szybko i bezboleśnie. Niestety ona nie chciała tak po prostu nadejść. Pewnego dnia otworzyłem oczy i postanowiłem wziąć się w garść. Po prostu chciałem zrobić coś dla świata, żeby chociaż po części odkupić śmierć moich bliskich. Wróciłem do szpitala św. Marii z mocnym postanowieniem. Wiedziałem doskonale, co chcę zrobić. Wolontariat to był jedyny sposób by zapomnieć o wszystkim i pomóc ludziom skrzywdzonym przez los równie mocno jak ja. Pracownicy szpitala znając moją historię, przyjęli mnie bardzo ciepło. Niektórzy wyraźnie krępowali się w mojej obecności, ale jak mogłem im się dziwić? Jednak po pewnym czasie i oni się przyzwyczaili. Najbardziej bałem się spotkania z pacjentami, a raczej tego jak zareagują na mój widok. Szerokim łukiem omijałem oddziały dziecięce, bojąc się, że swoimi bliznami mogę wywołać głęboki uraz w psychice młodych pacjentów. Z zapałem natomiast odnalazłem swoje miejsce na oddziale weteranów wojennych. Doświadczeni przez życie i front ludzie, którzy widzieli już dużo więcej złego. Nikt nie wpatrywał się we mnie, niczym w postać z horroru. Nie musiałem także opowiadać swojej historii, która na tym oddziale nie była niczym nadzwyczajnym. Większość pacjentów nie chciała pomocy. Jako byli żołnierze nie pozwalali sobie na żadną chwilę słabości. Duma i honor były dla nich podstawą. Poza tym w razie potrzeby mieli rodzinę i przyjaciół, którzy mogli im pomóc w potrzebie. Traciłem już powoli nadzieję, czy jestem komukolwiek potrzebny. Zacząłem zastanawiać się, czy przypadkiem szpital nie przyjął mnie z litości. Wtedy poznałem pana Patersona. On także był weteranem wojennym jak pozostali, jednak on był inny niż reszta. Cichy, skromny, zamknięty w sobie. Przypominał mi mojego dziadka. Długo zajęło mi zdobycie jego zaufania. W końcu udało mi się nawet wywołać lekki uśmiech na jego twarzy. Zaprzyjaźniliśmy się. Nasze rozmowy polegały na wymianie. Jeden mówił o czymś ważnym dla niego. Wspomnieniu, sytuacji czy opinii. Następnie drugi robił to samo. Samuel nie traktował mnie jak dziecka, które popełniło zbyt wiele błędów i wróciło do rodzica po karę. Pytał, interesował się, a przede wszystkim pomagał zrozumieć mi jak zbudowany jest ten świat. Ból po stracie rodziny został zagłuszony przez radość posiadania przyjaciela. Tak właśnie mijały miesiące, które szybko przemieniły się w rok. To właśnie wtedy los postanowił zadrwić ze mnie po raz drugi. W ciągu tego roku stan pana Patersona diametralnie się pogorszył. Wiedziałem, że powoli nadchodzi czas na pożegnanie. Samuel był odważnym człowiekiem, którego podziwiałem. Nie bał się śmierci, czy umierania. Wiedział, że to kiedyś nastąpi i czekał na tą chwilę cierpliwie z półuśmiechem na ustach. Gdy dostałem telefon w środku nocy, wiedziałem, że to koniec. Jedyne, czego się bałem to, że nie zdążę. Ostatnie słowa, jakie usłyszałem od swojego jedynego przyjaciela to:

„Dziękuję ci synu. Nigdy ci tego nie zapomnę…”

Wtedy te słowa nie miały dla mnie większego znaczenia. Dwa tygodnie później, gdy dostałem informację o spotkaniu z notariuszem, zacząłem domyślać się, co zrobił pan Paterson. Miałem rację. Kilka godzin później wychodziłem z gabinetu ze zdumieniem wymalowanym na twarzy. Stałem się właścicielem kilku kamienic w Londynie. Tak po prostu. Postanowiłem od razu odwiedzić moje własności. Zajrzałem w dokumenty szukając adresu. Po chwili wiedziałem gdzie mam iść.

„Drugie życie twojej książki.”

Uśmiechnąłem się widząc tą nazwę. Drugie życie… Czyżby właśnie to miałem teraz zrobić? Zacząć nowe życie? Tak po prostu… Wspomnienia zalewały mnie na każdym rogu ulicy. Wszystko przypominało mi o siostrach, rodzicach i dawnym życiu. Gdy dotarłem na miejsce, nie wiedziałem, co robić. Stanąć pod drzwiami i czekać na kogoś z obsługi? Po chwili przypomniałem sobie o kluczach, które dostałem od notariusza. Cicho przeszedłem przez próg, starając się nie poruszyć małym dzwoneczkiem znajdującym się nad drzwiami. Jednak słysząc harmider panujący na zapleczu, uznałem, że nikt i tak nie słyszał mojego wejścia. Rozglądałem się bez celu, co chwilę poprawiając kaptur, jakbym się bał, że lada chwila opadnie. Najpierw zobaczyłem jej rude włosy, później zanotowałem średni wzrost. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że dziewczyna kompletnie nie zdaje sobie sprawy z mojej obecności z antykwariacie. Tupnąłem lekko, mając nadzieję, że to usłyszy i nie wystraszy się za bardzo. Widziałem jak lekko podskoczyła i niepewnie odwróciła się w moim kierunku. Z jej szarych oczach dało się odczytać strach i coś jeszcze, czego nie umiałem rozszyfrować. Odetchnęła głęboko i próbowała mi spojrzeć w oczy ukryte pod kapturem.

-Przepraszam, jeszcze mamy zamknięte.

Spojrzałem na nią spod przymrużonych powiek, starając się odgadnąć, co w sobie kryje. Zrozumiałem, że pod udawaną pewnością siebie stara się schować strach.

-Przestraszyłem cię…

W myślach zaśmiałem się widząc jak zadrżała. Sprawiała wrażenie bardzo kruchej.

-Owszem, wszedł pan tutaj, gdy jest jeszcze zamknięte. Nie wiedziałam o pańskiej obecności, co lekko mnie zaniepokoiło. Byłabym wdzięczna, gdyby pan poczekał na zewnątrz do otwarcia.

Tym razem nie krępowałem się. Zaśmiałem się cicho słysząc jej słowa.

-Aż tak staro wyglądam?

Kąciki ust dziewczyny podjechały lekko do góry. Widziałem jak starała się zachować powagę, jednak przychodziło jej to z trudem.

-Może to kwestia kaptura. Nie mogę określić czyjegoś wieku, jeśli pół twarzy zakrywa mu kaptur.

Słysząc te słowa napiąłem się jak struna. Przez moment, dosłownie kilka sekund pozwoliłem sobie zapomnieć o mojej niedoskonałości. Automatycznie złapałem za kaptur, jakbym bał się, że nieznajoma zerwie mi go z głowy.

-Przepraszam, nie powinienem…

Odwróciłem się napięcie i skierowałem się do wyjścia, zanim rudowłosa zdążyła cokolwiek powiedzieć. Widziałem wahanie połączone ze zmieszaniem. Wyraźnie zaskoczyłem ją nagłym wycofaniem się z rozmowy.

-Przepraszam, jeśli powiedziałam coś, co pana uraziło!

Zdziwiony zatrzymałem się w pół kroku. Powoli odwróciłem się nie mogąc zdecydować, co zrobić.

-Jeśli mamy przejść na ‘ty’ to chciałabym poznać pańskie imię. Moje jest na plakietce, więc ma pan ułatwione zadanie.

Baczny wzrok dziewczyny sprawił, że przez moment nie wiedziałem, co powiedzieć. W końcu postanowiłem zaryzykować.

-Jestem Louis.

-Willow. Miło mi cię…

Słysząc zbliżające się kroki postanowiłem się ulotnić. Znikanie było jednym z moich numerów popisowych. Wykorzystałem moment, gdy Willow odwróciła się do mnie tyłem i szybko otworzyłem drzwi. Zanim dziewczyna zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, już byłem na zewnątrz. Przebiegłem kilka przecznic chcąc wyrzucić z siebie obraz tej dziewczyny. Jednak on uparcie przewijał się pod moimi powiekami, jakby ktoś wrzucił go tam na stałe. Zamiast spokojnie wrócić do zacisza swojego domu postanowiłem poszwendać się bez celu po mieście. Nawet nie zauważyłem jak minęła prawie godzina. Podświadomie kręciłem się z pobliżu antykwariatu niczym szaleńczo zakochany nastolatek, oczekiwałem, że Willow odczyta mój telepatyczny telegram i wyjdzie na zewnątrz. Gdy po kolejnych trzydziestu minutach nie wyszła, postanowiłem zrezygnować. Czułem się jak prześladowca, zwłaszcza, że kompletnie nie znałem tej dziewczyny. Było w niej jednak coś, co nie pozwalało mi tak po prostu zrezygnować. Rzuciłem ostatnie spojrzenie w stronę wyjścia i powoli skierowałem się do pobliskiej kawiarni po kawę, która miała ukoić moje zmarznięte ciało. Nie chcąc straszyć swoim wyglądem innych ludzi wziąłem swoją kawę i skierowałem się w stronę metra. Niektórzy mówią, że pierwsze spotkanie to przypadek, drugie to przeznaczenie a trzecie to wieczność… W momencie, gdy wpadłem na kogoś z impetem słonia, nie spodziewałem się, że będzie to spotkanie z przeznaczeniem. Najwidoczniej Willow także nie spodziewała się spotkać mnie po raz drugi. Czyste zdumienie malujące się w jej oczach mówiło samo za siebie. Po chwili jednak zdumienie przerodziło się w czysty upór.

-Dobrze, że cię spotkałam.

-Tak? A to dlaczego?

Widziałem jak zdenerwowanie przepełnia rudą. Nerwowo poprawił pasek od spodni i spojrzała mi prosto w oczy. Czułem jakby chciała odczytać z nich każdy mój sekret.

-Musimy porozmawiać o twojej porannej wizycie w antykwariacie…

Skrzywiłem się słysząc te słowa. Wiedziałem, że prędzej czy później czeka mnie taka rozmowa, jednak wolałem zrobić to później. Nie byłem gotowy do wyjścia z ukrycia i pokazaniu się światu. Szybko wycofałem się z rozmowy pod byle pretekstem i uciekłem, chowając się w bezpiecznych ścianach własnego domu. Nie mogłem pozbyć się Willow z mojej głowy. Każda czynność lub gest w jakiś dziwny sposób przypominały mi o niej. Nie znałem jej wcale, a jednak czułem między nami niewidzialną więź, dużo głębszą niż cokolwiek innego. Dni mijały powoli, łącząc się w całość. Jakby ktoś wyrwał kartki z kalendarza. Nie mogłam przestać myśleć o szarookiej dziewczynie z antykwariatu. Dawno się tak nie czułem. Starałem się zablokować wszelkie uczucia, wiedząc, że nie zasługuję na szczęście. Poza tym, kto chciałby spotykać się z kimś tak oszpeconym jak ja? Wiedziałem doskonale, że Willow nigdy nie spojrzy na mnie przychylnie, jednak z uporem maniaka codziennie chodziłem za nią krok z krok. Zaczynałem zachowywać się jak prześladowca z kiepskiego horroru. Tamtego dnia nie planowałem jej spotkać w tym samym parku. Poruszałem się po nim swobodnie, odkrywając swoją twarz w całej okazałości. Gdy usłyszałem cichy szloch, ruszyłem w tym kierunku by sprawdzić, kto aż tak bardzo cierpi. Położyłem niepewnie ręce na ramionach dziewczyny. Gdy uniosła znajome szare oczy, otworzyłem oczy ze zdumienia. Nie spodziewałem się, że szlochającą dziewczyną jest Willow. Byłem tak zaskoczony całą sytuacją, ze dopiero po chwili dotarł do mnie brak kaptura. Zanim ruda zdążyła cokolwiek powiedzieć odwróciłem się napięcie i odszedłem. Wiedziałem, co by się stało gdybym tego nie zrobił, a na to nie byłam jeszcze gotowa. Pozwoliłem by dni zlały się w jedno, nie myśląc o przeszłości czy przyszłości. Nadal obserwowałem Willow, szukając podświadomie zmian w jej zachowaniu. Jednak ona nadal była uśmiechnięta i przyjazna. Zwłaszcza względem jednej osoby. Blondyn, który prowadził antykwariat doprowadzał mnie do szału. Widziałem jak patrzył na Willow, gdy ta nie patrzyła. Drażnił mnie fakt, że on miał ją codziennie, podczas gdy ja nie mogłem nawet z nią porozmawiać. Postanowiłem zagrać nieczysto by ją zdobyć. Wysłanie odpowiedniego listu do antykwariatu zajęło chwilę. Wiedziałem, że chłopak otrzyma wiadomość następnego dnia. Postanowiłem obserwować jego porażkę. Z ironicznym uśmiechem czekałem aż otworzy odpowiednią kopertę. Zdenerwowanie aż się z niego wylewało, gdy wykonywał telefon po przeczytaniu informacji. Nie przewidziałem wszystkiego. Zamiast oddzielić Willow od blondyna, jeszcze ich do siebie zbliżyłem. Dziewczyna pojawiła się w antykwariacie bardzo szybko i wtuliła się w chłopaka jakby, co najmniej umierał. Złość aż kipiała ze mnie. Cisnąłem telefonem komórkowym, który akurat trzymałem w ręku i odwróciłem się napięcie, kierując swoje kroki w stronę metra. To nie był jeszcze koniec. Wiedziałem, że Willow musi być moja. Tylko moja. 

----------------------------------------

O kurcze!:D Mnożycie się czy co?:P Nie przeszkadza mi to a wręcz przeciwnie :D Zauważyłam, że rozdziały są coraz dłuższe, mam nadzieję że wam się to spodoba :D Ten rozdział jak pewnie zauważyliście jest napisany inaczej. Chciałam przedstawić dokładnie historię Louisa, zanim wszyscy wyobrażą sobie własną wersję jego historii : ) Jest to także pierwszy rozdział z dedykacją. Dedykuję go mojego kochanej siostrzyczce z wyboru! <3 Specjalnie dla ciebie Aggsik : * Gdybyście nie wiedzieli, dzięki niej skończyłam ten rozdział, fragment „. Kiedyś byłem dorastającym nastolatkiem, która walczy z przeciwnościami losu, który szuka siły w innych ludziach, szuka wsparcia. Byłem dzieckiem dla moich rodziców, byłem wiecznym dzieckiem, które nigdy nie chce dorosnąć. Byłem po prostu człowiekiem.” Należy do niej, co prawda troszkę go zmieniłam, ale to wciąż są słowa Aggs. Więc wielkie brawa dla niej za pomoc! <3 Mam nadzieję że rozdział was nie znudzi bo jest dość długi :P Enjoy! : ))